De eerste 1,5 maand

Voor het eerst sinds lange tijd maak ik weer eens aanstalten om een blog te schrijven. In mijn vorige blog schreef ik dat ik waarschijnlijk over een of twee dagen weer mn vervolgblog zou typen. Daar ging wat meer tijd in zitten dan ik had verwacht.... Wat hier volgt is dan ook meer een samenvatting van de afgelopen 1.5 maand. De meesten van jullie zullen al wel redelijk op de hoogte zijn van dit allemaal.

Goed, Ecuador dus...
We hebben gelukkig nooit last gehad van hoogteziekte, allebei niet. Wat een gelukje, want ik had er al erg veel over gelezen en gehoord van anderen mensen. Niet bepaald een pretje. Wel was het absoluut te merken dat ons lichaam niet gewend was om op ongeveer 3 kilometer hoogte te leven. We hebben een klein voorproefje gehad afgelopen maand op hoe het is om een oma te zijn. 5 treden en we waren al compleet buiten adem. Dat was dan ook wel het enige effect dat we hadden, dus ons hoorde je niet klagen.

In Quito zijn we maar een dag of 3 gebleven om even te acclimatiseren. Super leuk om overal Spaans om me heen te horen. De mensen in Quito spreken erg slecht Engels, waardoor we gedwongen waren Spaans te brabbelen. In mn hoofd ging dat redelijk, maar het kwam er nog niet zo soepeltjes uit. Zo vroeg ik de eerste dag naar El Centro Histerico ipv Centro Historico. Duidelijk nog wat werk aan de winkel dus, al moet ik zeggen dat mijn intuitie het redelijk goed had. Het centrum is behoorlijk hysterisch. Misschien dat de wegwijzende meneer me ook daarom direct snapte... Quito is een prima stad, maar niet bijzonder vind ik. Gewoon een grote stad waar je na het donker niet meer buiten wil lopen als blond meisje. Ik heb nog nooit zo'n duidelijk verschil in aantal sirenes gehoord tijdens daglicht en na het vallen van de avond. Elke avond hoor je wel tig sirenes en hoefde je niet je best te doen om een politieagent te vinden op straat. Het is me ook niet gelukt om me thuis te voelen in deze stad en vond het niet erg om te vertrekken naar Cuenca.

Ja, toen leerden we de Ecuadoriaanse bussen kennen. Dat is nogal een fenomeen. De bussen rijden hier over het algemeen harder dan de personenwagens en juist als je bergaf rijdt in de Andes, weten ze plotseling de rem niet meer te vinden. Eef en ik voelden ons niet op ons gemak en maakten ons zorgen,. De Ecuadorianen die de bus met ons deelden zagen er erg relaxed uit en vele sliepen rustig wat bij. Toen vreesden we al dat we niet toevallig een idiote buschaffeur hadden getroffen, maar dat dit de normale gang van zaken hier was. Helaas zijn we er inmiddels achter dat we daar inderdaad gelijk in hadden. Dit vermoeden werd ook erg versterkt toen we onderweg bijna een aanrijding met een trein hadden, en daarna een andere bus/vrachtwagen zagen die uit de bocht was gevlogen, en stil lag aan het randje van de afgrond. Lekker dit....

Na 10,5 u mochten we eindelijk de bus uit. We waren levend aangekomen in Cuenca. Dat was al een hele prestatie! Ons appartement dat we samen deelden was echt super! We hadden een keuken met bar, douche en wc, grote bank, eettafel, grote slaapkamer met tv en een enorme inbouwkast. Dit hadden we allebei echt niet verwacht en waren super blij. Hier konden we ons wel thuis voelen! In Cuenca hebben we echt een geweldige tijd gehad. Ik weet ook niet hoe ik daar een compleet overzicht van moet geven in een paar regeltjes. Elke dag hadden we Spaanse les van 07.45 tot 11.00, dus vroeg opstaan konden we uiteindelijk wel :P. We zaten in de klas met 3 andere meiden. Twee Zwitsers en een Duitser. Ongelofelijk hoe veel Zwitsers we hier hebben ontmoet, en ongelofelijk hoe socially awkward ze zijn. Echt van een kaliber dat in Nederland gewoon als asociaal zou worden bestempeld. Gelukkig hadden we elkaar en maakten we andere vrienden. We chillden voornamelijk met lokale mensen, wel zo leuk en goed voor het oefenen van Spaans! Cuenca zelf was ook een super leuke stad. Af en toe waande je je echt even in een Spaanse stad. Koloniaal en erg veilig vergeleken met andere steden in Zuid Amerika. Woensdagavond waren we standaard te vinden in La Mesa, de lokale salsaclub en in het weekend gingen we naar La Zoociedad (voor de Amsterdammers die het lezen: een soort van kleine Pacific in het Westerpark).

Inmiddels zijn we ruim twee weken aan het rondreizen door Ecuador. Geweldig hoe de natuur en de temperatuur kan verschillen op plekken die vlakbij elkaar liggen. We hebben over het platteland gereisd, door de Andes gegaan, in steden gezeten en sinds gister zijn we aan de kust. Het plaatsje waar we nu zijn heet Canoa. Het is inmiddels laagseizoen, dus toeristen zijn er niet veel. Heerlijk rustig! We gebruiken de tijd ook om even op adem te komen en te relaxen. We hebben erg veel gereisd afgelopen tijd en het reizen per bus kan nogal stressvol zijn hier, zoals eerder beschreven. Ons Spaans wordt steeds beter. Voornamelijk de lokale taxichauffeurs zijn nu de mensen die met ons oefenen. Toch wel relaxed, dat de meeste mensen hier alleen maar Spaans kunnen.

We hebben het idee om te gaan surfen morgen. Eef heeft ooit in een ver verleden gesurft op Bali, maar of het voor mij ook een strak plan is met mijn halve zee- en golfangst weet ik niet. We gaan het morgen meemaken. De golven zijn hier wel laag, dus wat dat betreft kan er niet veel gebeuren. Als het op een fiasco uitloopt, zal de lokale bevolking op het vaste land in ieder geval een leuke tijd hebben. Ach, soms moet je ook aan hen denken...