Bienvenidos al Ecuador!
Door: Tamar
07 September 2015 | Ecuador, Cuenca
Het heeft bijna een week geduurd, maar hier is 'ie! Het eerste reisblog van mij (en Eva natuurlijk). Gelukkig mocht ik de tablet lenen van pap en mam en heb ik de dag voor vertrek nog een draadloos minitoetsenbordje kunnen kopen. Dat maakt dat ik niet te maken zal krijgen met niet werkende computers in verlepte internetcafes (ik weet dat hier een streepje op de e moet pap, maar ik kan die functie niet vinden op dit toetsenbordje. Alvast mijn excuses :P). Nu zit ik lekker in de woonkamer van ons appartement te typen, in lelijke thermokleding en met redelijk slechte Latinomuziek in m'n oren om maar een beetje te wennen aan de taal (denk aan Enrique Iglesias en Nicky Jam). Geen internetcafe dat dit kan overtreffen.
Ja. Eindelijk zijn Eef en ik vertrokken naar Zuid Amerika. Ik heb het al over dit continent sinds de onderbouw van de middelbare school, en nu eindelijk is de reis begonnen. Het afscheid van de mensen thuis viel me zwaar (en van mijn ratjes natuurlijk), maar eenmaal door de douane werd ik wel snel opgevrolijkt door Eef, die een soort van 'maniakaal blij' was, zoals ze dat zelf noemde. De reis duurde erg lang. De overstap in Houston ging verbazingwekkend goed. De immigratiemensjes waren erg vriendelijk. Er was maar een mannetje dat buitenproportioneel stoer deed. Gelukkig waren wij slechts toeschouwers en kregen wij er niets mee te maken. Enig vermaak op zo'n lange reis is wel welkom zelfs. Tijdens de tweede vlucht, van Houston naar Quito, konden we maar aan een ding denken: eten. We hadden al zo'n 8 uurtjes niet meer gegeten, en het laatste wat we hadden gehad waren ook nog eens twee crackers maarliefst. Aangezien het etenstijd was Amerikaanse tijd, gingen we vol goede moed het vliegtuig in. Jammer... Het enige wat te spotten was, waren dranktrolleys. Ik probeerde maar een beetje weg te dommelen wat aardig lukte, totdat ik wakker werd natuurlijk met beestachtige honger. Ik moest meteen wat eten en schoot de eerste beste stewardess aan. Of ik alsjeblieft wat te eten kon krijgen. Ze toverde ergens een magazine vandaan met ergens een menuutje erin van 10x10cm. Er was eten te koop!! Ik maakte Eef wakker, wetende dat zij in dezelfde staat van honger zou verkeren als ik. Er waren alleen snackjes te koop... scheise. Voor het eerst in m'n leven, geloof ik, snakte ik naar Mac Donaldsvoedsel, als ik dat voedsel mag noemen. Lekker vies, vet, Amerikaans eten wat als een bonk in m'n maag zou vallen. Aangezien ik me in een United Airlines toetstel bevond had ik daar nog wel een hoopje op, maar helaas.Ik vroeg aan de stewardess wat het meeste vulde, waarop ze antwoorde: ' waar heb je zin in?' . Dat was niet het antwoord waar ik op doelde. Ik vroeg het nog een keer en kreeg weer hetzelde antwoord. ' Het maakt me niet uit of ik het lust eigenlijk, als het m'n maag maar vult'. Ze zei dat veel mensen de tapasbox namen dus nam ik dat ook maar. Wel grappig opzich dat ik daarvoor nog aan Eef vertelde dat ik blij was dat we niet in een Spaans vliegtuig zaten, aangezien je daar vast wat tapas rond een uur of 11 in de avond zou krijgen. Misschien had ik dat niet moeten zeggen... Toen ze ons eten kwam brengen, begon ik het folie van de box af te scheuren als een of ander bezeten roofdier die een prooi in zicht heeft. Ik hoorde niet eens dat ze nog aan het praten was tegen me. Eef stootte me aan en zei: 'Of je nog wat wilt drinken, Taam'. Zonder na te denken zei ik nee, terwijl ik eigenlijk wel had gewild. Misschien heeft de stewardess wat aangevoeld, want ze kwam terug met twee glaasjes water. Een voor Eef en een voor mij. Ze keek me enigszins vreemd aan met een slap glimlachje. Eefs hongeraanval had zich inmiddels ook ingezet en ze sloeg uit fanatisme haar bekertje water omver in een poging haar tapasbox te openen. Dan maar het ene glaasje water delen.
Ik was ontzettend blij toen we waren geland. Het was een erg lange reis geweest en de laatste vlucht had ik met behoorlijke kriebelbenen uit moeten zitten. We hadden onze bagage super snel en het mannetje van ons hostel stond op ons te wachten. Hij reed ons in zo'n 45 minuten naar ons hostel. In de auto hebben we Spaans zitten praten met hem. Nouja, ' Spaans' moet ik eigenlijk zeggen. Op het niveau 'Creatief'. Maargoed, zo beginnen we, en ik moet zeggen dat het me verrassend goed af ging. We konden niet veel zien omdat het nacht was, maar we zagen alle lichtjes op de bergen. Dat was eigenlijk al heel erg gaaf, hoe die stad echt midden in de bergen ligt. Het hostel zag er leuk uit en we hadden een hele chille kamer geboekt, voor het geval we alleen maar zouden kunnen kotsen door hoogteziekte. Gelukkig hadden we daar geen last van. Nadat we wat banaantjes hadden gevraagd aan de receptie aangezien we geen avondeten hadden gehad, hebben we heeeeeeerlijk geslapen!!!
Natuurlijk zijn we al een tijdje hier en hebben we meer meegemaakt dan alleen de vlucht (gelukkig). Deze verhalen volgen morgen of overmorgen denk ik!
Ja. Eindelijk zijn Eef en ik vertrokken naar Zuid Amerika. Ik heb het al over dit continent sinds de onderbouw van de middelbare school, en nu eindelijk is de reis begonnen. Het afscheid van de mensen thuis viel me zwaar (en van mijn ratjes natuurlijk), maar eenmaal door de douane werd ik wel snel opgevrolijkt door Eef, die een soort van 'maniakaal blij' was, zoals ze dat zelf noemde. De reis duurde erg lang. De overstap in Houston ging verbazingwekkend goed. De immigratiemensjes waren erg vriendelijk. Er was maar een mannetje dat buitenproportioneel stoer deed. Gelukkig waren wij slechts toeschouwers en kregen wij er niets mee te maken. Enig vermaak op zo'n lange reis is wel welkom zelfs. Tijdens de tweede vlucht, van Houston naar Quito, konden we maar aan een ding denken: eten. We hadden al zo'n 8 uurtjes niet meer gegeten, en het laatste wat we hadden gehad waren ook nog eens twee crackers maarliefst. Aangezien het etenstijd was Amerikaanse tijd, gingen we vol goede moed het vliegtuig in. Jammer... Het enige wat te spotten was, waren dranktrolleys. Ik probeerde maar een beetje weg te dommelen wat aardig lukte, totdat ik wakker werd natuurlijk met beestachtige honger. Ik moest meteen wat eten en schoot de eerste beste stewardess aan. Of ik alsjeblieft wat te eten kon krijgen. Ze toverde ergens een magazine vandaan met ergens een menuutje erin van 10x10cm. Er was eten te koop!! Ik maakte Eef wakker, wetende dat zij in dezelfde staat van honger zou verkeren als ik. Er waren alleen snackjes te koop... scheise. Voor het eerst in m'n leven, geloof ik, snakte ik naar Mac Donaldsvoedsel, als ik dat voedsel mag noemen. Lekker vies, vet, Amerikaans eten wat als een bonk in m'n maag zou vallen. Aangezien ik me in een United Airlines toetstel bevond had ik daar nog wel een hoopje op, maar helaas.Ik vroeg aan de stewardess wat het meeste vulde, waarop ze antwoorde: ' waar heb je zin in?' . Dat was niet het antwoord waar ik op doelde. Ik vroeg het nog een keer en kreeg weer hetzelde antwoord. ' Het maakt me niet uit of ik het lust eigenlijk, als het m'n maag maar vult'. Ze zei dat veel mensen de tapasbox namen dus nam ik dat ook maar. Wel grappig opzich dat ik daarvoor nog aan Eef vertelde dat ik blij was dat we niet in een Spaans vliegtuig zaten, aangezien je daar vast wat tapas rond een uur of 11 in de avond zou krijgen. Misschien had ik dat niet moeten zeggen... Toen ze ons eten kwam brengen, begon ik het folie van de box af te scheuren als een of ander bezeten roofdier die een prooi in zicht heeft. Ik hoorde niet eens dat ze nog aan het praten was tegen me. Eef stootte me aan en zei: 'Of je nog wat wilt drinken, Taam'. Zonder na te denken zei ik nee, terwijl ik eigenlijk wel had gewild. Misschien heeft de stewardess wat aangevoeld, want ze kwam terug met twee glaasjes water. Een voor Eef en een voor mij. Ze keek me enigszins vreemd aan met een slap glimlachje. Eefs hongeraanval had zich inmiddels ook ingezet en ze sloeg uit fanatisme haar bekertje water omver in een poging haar tapasbox te openen. Dan maar het ene glaasje water delen.
Ik was ontzettend blij toen we waren geland. Het was een erg lange reis geweest en de laatste vlucht had ik met behoorlijke kriebelbenen uit moeten zitten. We hadden onze bagage super snel en het mannetje van ons hostel stond op ons te wachten. Hij reed ons in zo'n 45 minuten naar ons hostel. In de auto hebben we Spaans zitten praten met hem. Nouja, ' Spaans' moet ik eigenlijk zeggen. Op het niveau 'Creatief'. Maargoed, zo beginnen we, en ik moet zeggen dat het me verrassend goed af ging. We konden niet veel zien omdat het nacht was, maar we zagen alle lichtjes op de bergen. Dat was eigenlijk al heel erg gaaf, hoe die stad echt midden in de bergen ligt. Het hostel zag er leuk uit en we hadden een hele chille kamer geboekt, voor het geval we alleen maar zouden kunnen kotsen door hoogteziekte. Gelukkig hadden we daar geen last van. Nadat we wat banaantjes hadden gevraagd aan de receptie aangezien we geen avondeten hadden gehad, hebben we heeeeeeerlijk geslapen!!!
Natuurlijk zijn we al een tijdje hier en hebben we meer meegemaakt dan alleen de vlucht (gelukkig). Deze verhalen volgen morgen of overmorgen denk ik!
-
08 September 2015 - 12:37
Hans:
Ik leef met jullie mee, Taam! Kriebelbenen in het vliegtuig, gek word je ervan! En geen eten ook nog.... Dan duurt zo'n vlucht extra lang.
Maar goed, jullie zijn veilig en zonder hoogteziekte aan je avontuur begonnen. Ik weet dat jullie inmiddels alweer een fase verder zijn en ik ben benieuwd hoe je een en ander zult beschrijven hier. Het is een plezier om je eerste verslag te lezen, ga zo door!
Heel veel kusjes en liefs! -
08 September 2015 - 13:38
Anja:
Nou meiden, de start klinktl al als een echt avontuur. Je snapt niet hoe die Amerikanen zo dik zijn. In ieder geval niet door hun airline. Misschien wel een slim plan om de obese reizigers in hun stoelen te laten passen ;).
Op de terugweg vliegen jullie toch Lufthansa? Uit ervaring weet ik dat de catering aan boord daar prima is.
Vandaag een week gelegen zijn jullie vertrokken en voor mij lijkt het veel langer geleden. Het moet voor jullie helemaaal een tijd geleden lijken. Quito inmiddels al weer achter de rug en nu in Cuenca. Ik ben benieuwd naar jullie belevenissen. Veel plezier en heel veel knuffels voor jullie allebei, XXXX -
08 September 2015 - 15:28
Meghan:
Super leuk verhaal chicks! Enjoy the time en neem op terugreis dus genoeg eten mee!!
Liefsssss
Meghan -
08 September 2015 - 16:35
Rosanne:
Jaaa leuk zo'n blog :D Is toch echter dan een blog van iemand die niet reist ;)
Jullie hebben vast in het enige calorie-arme Amerikaanse vliegtuig gevlogen dat er bestaat! Zijn er nog goeie nieuwe films die jullie gekeken hebben? Hier willen we weleens een filmavondje doen, Rog en ik, maar door mijn hormonen komen we telkens uit op Despicable Me 2.
Ik ben benieuwd naar hoe jullie over een tijdje zullen terugkijken op jullie eerste jabberish-creativo-Spaanse gesprek met de taxichauffeur :) Dan kunnen jullie vast alleen nog maar in het Spaans denken!
Ik ben benieuwd naar het volgende blog. Een weekje geleden vertrokken jullie he. Dat lijkt ook alweer lang geleden (vind ik zelfs). Voor jullie vast al helemaal.
kuskuskus! -
08 September 2015 - 16:39
Rosanne:
PS: neem als je terugreist uit Zuid Amerika ALTIJD minimaal 10 empanadas mee!! (Zelfs al vlieg je terug met Lufthansa). Ondervang je dit soort calorie-arme catastrofes mee en is ook leuk om uit te delen aan medereizigers (deden Rog en ik vanuit Argentinië). Overigens, een prima souvenir bij thuiskomst, als er nog over zijn. Ik hou me aanbevolen want MENNN die vind ik altijd lekker! Heerlijkste snack uit Latijns Amerika!
...con verduras kan lekker zijn (maar niet altijd, soms slappe spinazie-verduras), maar con pollo is altijd raak.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
